మరణించే వారెవరో
జన్మించే వారెవరో
ఎవ్వరికీ తెలియదు
ఎప్పటికీ తెలియదు
ఎందుకంటే...
సృష్టిని రచించినవాడు
లిపిని నేర్పకుండానే మరణించాడు. 

సమస్త ప్రాణనదులు
ప్రవహించె ఈమరణసముద్రంలోనికి ,

అంతటితో ఆగక
సముద్రంలో ఓ సుడిగుండం లేచి
ఆత్మలు రూపం తొడిగి
ప్రాణాన్ని ప్రతిష్టించె.
   
ఎవరి నాన్నో
నేడు ఎవరికో అన్న
ఎవరి తల్లో
నేడు ఎవరికో చెల్లి. 

నదుల ప్రవాహం ఆగదు
సముద్రం ఎన్నటికీ నిండదు. 

పొయేవారు పోతూ
జీవం నాటిపొయారు
జీవితపు పొలాన.

జీవం మొలిచింది
ఓ జీవితమై ఎదిగింది
వార్ధక్య గాలులకు
వొరిగిపొతూ...వొరిగిపొతూ...
మరో జీవం నాటిపొయింది.
స్వజాతిపై
మనిషి మమతకు అంతెక్కడుంది! 

నాకలలకు రూపమే ఉండుంటే  
ఈ విశ్వమంతా నా కలలతో నిర్మించబడేది
ఆమెను గూర్చిన కలల కట్టడాలతో...

నా తలపులు చినుకులైతే
భూమి సంపూర్నంగా నీటిలో మునిగిఉండేడి  
ఆమెను గూర్చిన వలపుల తలపుల నీటిలో...  

మతాలు కులాలు
మనసుకు వేసిన సంకెల్లు
మనసైన మనషులను
కలుసుకోనీవు
కలిసిన మనషులను
నిలకడగ బతకనీవు.  

అండలూసియా ఆకాశంక్రింద
నారింజ వనంనడుమ  
వసంతంలో ఓరేయిన
జ్ఞాపకాలయానికెల్లి
ఓ జ్ఞాపకాన్ని తిరగేస్తే...
అది ఓ జరిగిన కథ
ఆదిలోనే అంతమైన కథ.

పాంప్లొనా వీధుల్లొ
వెన్నెలకురిసిన రాత్రుల్లో 
ఒక ఆంధ్రా అబ్బాయి
ఓ అందమైన అమెరికా అమ్మాయి 
ప్రేమబాసలు చెసుకున్నారు
భాషలు అర్థంకాకున్న.
ప్రకృతి వారి ప్రేమబాసల్ని
వినిందో ఏమో
ప్రకృతికి వారిపై
ప్రేమో ఏమో
వారు అధరాల
మధువులను పంచుకునేవేల
నగరాన్ని నిదురపుచ్చింది.
రేయి లేదు పగలు లేదు
వారి దారులకు అడ్డేలేదు.

"ప్రతి ఆదికి ఓ అంతముంది"
పై వాక్యం చదవగనే
నాగుండె పగిలింది...
వారువిడిపొతారని అర్థమయ్యింది..
జ్ఞాపకాన్ని విసిరేసాను
జ్ఞాపకాలయాన్ని మూసేసాను 
నిద్రపయనం పట్టాను
అండలూసియా ఆకాశంక్రింద
నారింజ వనంనడుమ   
వసంతంలో ఓరేయిన.        


        

చెలివొడిన తలవాల్చి
యుగలగీతాలువింటూ
చెలికబుర్లకు ఊకొడుతూవుంటే
కనురెప్పల సీతాకొకచిలుకలు
కనుపాపల  కుసుమాలపై వాలగా
కమ్మని కలలవిశ్వానికి
తలుపులు తెరుచుకునె..
నిజం కలలో ఓ కల.

నిజం చెపుతున్నా
నేను ఎచెట్టునీడనో
నిదురించాల్సిన వయస్సులో 
నేనో నీడనై
నీడనిచ్చే మహవృక్షాన్నై
వేసవిటెండలకు ఎండి
వానలకు తప్పతడిసాను  
ఒంటరిగా మౌనంగా.
ఇకనైనా వసంతం వచ్చి
నన్ను చిగురింప చెస్తుందేమో.